Човекът идва да иска помощ за народа му, който измира.
Нашенците се кипрят да го срещнат, за да се снимат с него и да се похвалят, че все са били „наши“ хора( по текста на един от тях), тоест, „избрани“, при него…
Ухилени физиономии и… война… Не го разбирам. И не искам да го разбирам. Да, ненаиграли се деца. Или просто родни тарикати.
А, и между другото – видях неколцина, които с пяна на устата ме убеждаваха преди президентските избори, че трябвало на всяка цена да гласувам за Радев, иначе демокрацията била в опасност, сега, пак със същата пяна на уста, пак същите сипят огън и жупел срещу него…
Професионални „наши“ хора, нали?
Те винаги са правите, а жертвите винаги са… виновните…
И така – вече 34 години…
От Фейсбук профила на автора. Заглавието е на редакцията